*1948 in ’t Harlingerland. Se hett alltied as Pennlicker warkt. Nu schrifft se Lyrik un Prosa up Platt, is Lidd bi de Schrieverslüü in de AK in Auerk un in  de Schrieverkring „De Spieker“ in Ollenbörg. Hör Vertellsels sünd to finnen in Anthologien un ungliek Blööd. 2012 weer se ünner de 25. best Autorinnen un Autoren van de Vertell doch maal-Geschichten  van  NDR1.

Leesproov

In ’t Leven torügg

Fangen
In witt Lücht
Benüllt
In grau Daak
Verswunnen
In swarte Nacht

Torügg
Ut swarte Nacht
Fangen
In grau Daak
Verswunnen
Dat witt Lücht

Dagenwekentrüür
Griesgrauweltentied
Mallmöhlndreihn
Spinnjökenkopp
Potertofahrtgeföhl
Weglopendwang                                                                                         

Buten
Tüsken Himmel
Eer un Water
Boven
Drieven Wulken
Ünnern
Drifft dat Water

Een Tree
Un all is eens

Wind bruust up
Tirreltoppdanzend
Verswinnt
Griesgrau Daak
Boven di
Wied un lecht
De Hemel
Ünner di
Wüppt dat Water
Un tinkelt in d’ Sünn

Lichtfoots
Torügg in ’t Leven

Karl de Groot

Weer Winter, wi seten bi ’n smakelk Tass Tee. Wiels Willem an ’t Bladd-Lesen weer, keek ik in en oll Billeralbum un seneer över verleden Tieden. Daar ticker dat an de Kökendöör. „Kumm rin“, reep ik , neeisgierig, well daar woll keem. In de Döör stunn en staatsken Keerl, de mi heel frömd weer. Man Willem keek ut, as wenn hüm de Künn stahn bleven weer, bit he sien Worden weer funn. „Folkert, nee man, büst du dat würkelk?“ Ja, dat muss Folkert woll wesen, Folkert Harms. De sett en breed Grienen up un geev uns de Hand. He weer maal en goden Schoolfründ van Willem. Arig, dat ik jüst even an oll Tiden docht hebb. Folkert is so en Hungerhaak mit ’n pickelig Utsehn west -  un nu so en feinen Keerl!

He sett sük daal un bi en Tass Tee wurden glieks oll Tieden dör de  Häkel holt. Lang dürr dat nich un de Schooltied wurr dörkaut. Toeerst dat Besinnen up de Mesters. Dat mook mi reinweg Spaaß totohören. Daarbi wurr ik ok wies, wu mennig Undöög Willem utseten harr. En Engel weer he nich west. „Junge, Junge!“, see Folkert, „weetst noch, as du dat mooi Bild van Karl de Groot maalt hest?“ Bi disse Woorden pruusten de beiden tomaal los un de Bliedskopp nehm so rein keen Ennen.  Dat sull mi nu doch interesseren. Ik puur en Spier na: „Nu vertellt doch, ik wull geern mitlachen!“  Se wullen woll, man se kunnen nich.  Aver denn,  Karl Jans, so heet de Mester, en heel lüttjen Keerlke, man krodd as en Swienluus. Willem, de kunn wunnerbaar Portraits malen, un so keem dat denn ok tostann.  En Test sull schreven wurden över de Biografie van  Karl de Groot. Daarto weer Willem woll nix betters in de Kopp schoten, as en wunnerbaar Bild van de Kaiserkrönung mit dat Gesicht van sien Mester Karl Jans to malen. Wiel he daar nettso lang mit to doon harr, as de annern an de Biografie schreven, wurr „schwupp“, ohn dat he dat wull, ok sien Wark mit insammelt.

Van de tokomende Geschichtsstünn seeg Willem nich vööl tomööt. Ehr de Ünnerricht togang keem, weer dat Resoneren luud, elkeen wuss van dat Kunstwark, un de Spannung steeg. „De Mester kummt!“,  reep een van de Wichter. Mester Karl Jans harr so en sünnerbaren Gesichtsutdruck, de nix Goods ahnen leet.  Elkeen kreeg sien Testblatt torügg un uplesd kreeg Willem sien Kaiserkrönung. As de Mester tegen hüm stunn, kunn Willem woll dat kokende Blood blubbern hören. He leeg hüm sien Wark hen un zirs hüm tomööt: „Willem, mit mir zum Direktor!“ Nett as de Kaiser mascheer he los, Willem duuknackt achteran.

Bi sien Baas präsenteer he Willem sien  Kunstwark: „Das ist Willems Biografie von Karl dem Großen!“ Willem keek heel nich up un mook sük haast in d’ Büx. En bietjet koppsk smeet de Direktor ’n Blick up dat Bladd Papier,  keek denn „Karl de Groot“ un sien verkniddert Untertaan an un kunn sük daarbi en lüttjet Smüstern haast nicht verkniepen. Schiens överleeg he denn de Laag un förder  Willem up, en lüttjen Vördrag över de Kaiser to hollen. Van Not versegg  sien Stimm. He knügg noch maal un versöch dat denn: „Karl der Große, 747 – 814, wurde im Jahr 800 zum Kaiser gekrönt…“ He wurr sekerer un vertell van de Sachsenkriegen, de Langobardenfeldzug, de Christianisierung van de Sachsen un so wieder.  All,  wat he in de paar Daag na de Test lehrt harr,  sprudel up Ennen vandag.  He harr hoopt, dat he de Test villicht naschrieven drüff. Karl Jans seeg ut, as wenn hüm de Verstand stahn bleven weer.

„Ja, wunderbar,  Willem“, see de Direktor, „Du  hast mich  mit Deinem Vortrag beeindruckt! Das Portrait ist allerdings miserabel, so wird der Kaiser in den historischen Quellen nicht beschrieben!“, geev hüm sien Bladd torügg un froog Karl Jans:
„Was führte Sie doch gleich zu mir?“